Schrijven

Goedemorgen!

Jawel! Deze keer ben ik er vroeg bij! Anders ook hoor, want gisteren was ik ook al om half 6 op. Maar ik bedoel dus: dat ik meteen alweer een Kroontjespenbrief schrijf!

Ik heb inmiddels alweer een paar 'echte' kroontjespenbrieven geschreven. Het is fijn om af en toe gewoon eens iets voor iemand op de post te doen. Dan kijk ik in mijn adresboekje en dan zeg ik ja, naar die persoon ga ik nu eens een kaart of brief schrijven!

Kijk (zie foto)! Dat is het hoekje van mijn schrijftafel! De Pink Floyd teksten worden geciteerd in de verschillende hoofdstukken van mijn boek. Ik hoop vandaag een flinke slag te slaan. Heb nog wat materiaal in andere weblogs. Hopelijk is dat goed bruikbaar. In dat geval kan ik echt naar het einde van deze versie toe werken. 

Eerlijk = eerlijk.....de klad begint er een klein beetje in te komen. Dat ik denk oh ja, de dag is alweer bijna voorbij, en er moet nog een Kroontjespenbrief komen. Dat is ook DE reden waarom ik geen schrijver/columnist voor een blad of krant wil zijn. Hessel zegt ja, dan moet je de nieuwsgierigheid van een journalist hebben. 

Misschien zit hem daar inderdaad net het verschil. Ik zou een goede journalist zijn ja, dat weet ik gewoon, gezien mijn grondigheid en empathie en doordachte vragen. Maar daar ligt mijn ambitie niet. Ik denk dat mijn ambitie dan toch echt meer bij het kunstzinnige ligt, zonder dat nu aan de grote klok te willen hangen. 

Gewoon lekker blijven schrijven wat ik zelf wil, en mij niet willen meten aan anderen. Laat mij maar lekker in mijn cocon, en als daar dan toevallig iets moois uit voorkomt nou, dan is het misschien best leuk om dat te publiceren. Maar wel a.u.b. DIE volgorde. Dus gewoon lekker woorden spuwen, 'produceren' zogezegd, later nog eens doorlezen en zeggen hé joh, die is leuk, ja, vind ik ook wel, nou, mag ie gepubliceerd, ja, doe maar, vind ik helemaal goed. 

Precies datzelfde geldt voor foto's. Ik raak acuut geirriteerd als ik foto's MOET maken. Zoiets ontstaat, of het ontstaat niet. En datzelfde geldt voor het schrijven. Goed. Laat dat duidelijk zijn. Ik heb er eigenlijk alleen plezier in, als het spontaan gebeurt. Nou ja, wat let je, zou mijn moeder zeggen. Lekker blijven schrijven!

Goed. De situatie. Er is een familielid aan Corona overleden: een neef van mijn vader. Gelukkig is het op een rustige manier verlopen. Ik denk de hele dag door aan mijn ouders. "Maar wie niet!?" hoor ik mezelf alweer zeggen. En daarmee relativeer je het meteen alweer. Dat wil je ook, natuurlijk. Maar misschien kun je ook gewoon eens zeggen van ja, het raakt me. En ja. Ik maak me zorgen. En ja. Ik had het never nooit aangekund, nu in de zorg werken. En ja. Ik ben gewoon kwetsbaar, fysiek en mentaal, ook al ben ik daarnaast erg sterk (in het ermee omgaan), maar wat is er mis mee, om te zeggen ja, veel dingen zijn teveel voor mij, het raakt teveel, het komt teveel binnen, ik heb erg veel behoefte en veel tijd nodig om mij af te zonderen en terug te trekken, en dan voel ik mij beter. Dat mag ook, en dat moet zelfs! 

Wat dat betreft ben ik eigenlijk gewoon goed bezig. Ik kom eindelijk echt tot rust. En dat willen we. Want hoe mooi zou het zijn, als ik volgend schooljaar weer fris & fruitig aan het werk zou kunnen, vol enthousiasme het onderwijs in!? Het mooie is, dat ik daar gewoon ook echt veel zin in heb. Nou dan! 

Tot later!

E*