Lucht

Moi!

Daar ben ik weer! Wel, het was vandaag wederom een 'stoelendans' van kamers in huis! Was ik er net klaar voor om te gaan schrijven op zolder - met die fijne avondzon, die naar binnen scheen - kwam Hessel naar boven:

"Ben je al klaar met sporten? Dan zou ik hier graag liedjes willen oefenen. Kan dat?"

Ja, ik had dus ook weer online sport. Dat doe ik drie keer in de week. Even snel gewichtjes van Hugo's kamer gepakt. Heeft ie denk ik niet eens gemerkt. Dus ik zeg ja tuurlijk Hessel, ga jij maar lekker op zolder zitten. 

Zo gaan wij eigenlijk altijd met elkaar om. We zijn te 'goedsukkelig' naar elkaar toe, maar als je dat allebei bent, dan is er niets aan de hand. En af en toe gooien we even de nodige knuppels in het hoenderhok. Nou ja, af en toe....dat gebeurt dus ongeveer dagelijks. Maar het is eigenlijk meer theater, zeg maar. Iets van soep, die niet zo heet is als ie wordt opgediend. 

Wel. De foto. Vandaag was het een fietstocht. Eerst even weer wat voor mijn ouders op de bus gedaan; een pakketje. Ik vind het altijd weer leuk, om een postpakketje te maken. Tevens wat perkgoed bij de buurman gekocht. Ze hadden het aan de straat staan. Supergezellig. Wederom heerlijk zonnig weer. 

Vervolgens dus op de fiets weer naar Het Zicht. Misschien denk je 'waarom alweer daar naartoe dan!?' Tsja, dat weet ik ook niet. Het is in ieder geval nooit saai. Ik stop regelmatig onderweg, voor een fotootje. En je ziet steeds weer wat nieuws. Kijk bijvoorbeeld naar die lucht! Prachtig, toch!? 

Ik ervaar het nog steeds, die serene stilte, het speciale gevoel van deze rustige tijd. Vooral zo met die magische avondzon.....ik vind het geweldig. 

Natuurlijk blijven we ook steeds denken aan de zieke mensen, en nabestaanden van de mensen die zijn overleden aan Corona. Het is ook best wel de vraag, waarom het in het noorden, in Zeeland en op de waddeneilanden een heel stuk minder voorkomt. De ruimte? 

Vandaag hoorde ik op het nieuws, dat ze voor het eerst - voorzichtig - kunnen zeggen dat het aantal overledenen aan Corona gedaald is. Ik blijf het toch best apart vinden, om het over 'aantallen' te hebben. Want als je dierbare erbij zit.....dan klinkt het zo afstandelijk, als er over 'aantallen' gesproken wordt. 

Dan nog even iets anders. Ik kreeg vandaag van de internist de bloeduitslagen. Schildklier en vitamines/Foliumzuur hebben goede waardes. Maar....Hb is te laag, en ik zit tegen bloedarmoede aan. Dus geen wonder, die vermoeidheid! Ik heb enorm veel rust gekregen, sinds ik definitief heb besloten om niet te gaan helpen in de zorg. Alleen op die manier geef ik mezelf een eerlijke kans om weer helemaal fris & fruitig terug te keren in het onderwijs.

In het bekende boek van Buurtzorg 'Eerst buurten, dan zorgen', staat een belangrijke tekst: het is onmogelijk voor mensen, om hun chronische ziekte te accepteren. Maar als ze eenmaal hebben geleerd om de situatie te aanvaarden zoals deze is, dan komt er ruimte vrij voor nieuwe ervaringen in hun leven. Dan krijgen de mensen hier rust over (het stond er natuurlijk niet letterlijk zo, maar dit was mijns inziens wel de strekking van het verhaal). En ja. Dat is echt zo! 

Wel. Hoe gaat het met de kids? Ze zitten elkaar heerlijk als vanouds in de haren. Ik heb altijd gedacht dat ze behoorlijk van elkaar verschilden, maar nu we alweer een paar weken met zijn viertjes zijn, merk ik steeds meer overeenkomsten tussen hun beiden. Het kan zijn dat dat er altijd al is geweest, maar het kan ook zijn dat het zich nu pas openbaart. 

Hoe dan ook: ik vind ze lief, grappig, hooggevoelig en heerlijk eigenzinnig en eigenwijs, complex, vrij en respectvol/bescheiden. 
En ja: ik geloof ook zeker wel dat ik dat zou zeggen, als het niet onze eigen kinderen waren!!

Aldus.

Welterusten. Tot gauw!!

E*