Moi!
Hoe was je dag?
Hier in het noorden was het vandaag wat kouder, maar nog steeds wel dat heerlijke zonnetje.
Wel, de Vastentijd zit er bijna op. Morgen is het Goede Vrijdag.
Mijn vader gaat elke jaar trouw bidden om 15:00 uur, op Goede Vrijdag. Ja, zo is hij dat gewend!
Op de foto wederom avondlicht, en wederom 'Het Zicht'.
Je ziet het: veel heb ik niet nodig in deze tijden van afzondering.
We hebben allevier vandaag een beetje onze eigen dingen gedaan.
Hessel heeft een liedje opgenomen met collega's.
Ik zal het nog wel van hem horen, wat hiervan de bedoeling is.
Vandaag heb ik niet zoveel contact gemaakt, en heb ik mij best intensief gericht op het schrijven van een paar hoofdstukken.
Tsjonge zeg, het leven van een schrijver is best zwaar!
Moet je mij horen: dat ik dat ooit van mijn leven nog eens kon zeggen. Wat een luxe!
Wat maakt het zwaar!? Omdat deze hoofdstukken de meest zwarte episode van mijn leven beschrijven. En dan moet je weer helemaal terug in de tijd, terug in de archieven. Nu doe ik dat wel vaker, zoals je weet. Maar info zoeken over deze tijd is gewoon niet leuk, hoe je het ook wendt of keert.
Ik vind het bijzonder om op te merken, dat ik in het jaar 2001 mijn werk in de zorg eigenlijk ook al te intensief vond, omdat ik voor mijn gevoel te dicht bij de patiënt stond, hem of haar te goed aanvoelde. Oh oh, E* altijd met haar gevoel....houdt het dan nooit op!? Nee dame. Dat houdt nooit op.
En daarom schrijf je ook van die gezellige teksten, en maak je die mooie foto's. Zo. En dat mag ook weleens gezegd worden.
Saai is het in ieder geval nooit met jou!
Jaja Es....het leven is een krentenbol (zou mijn oud-huisgenote van de Leiden-tijd zeggen, haha). En zo is het!
Slaap lekker!
E*
Geen opmerkingen:
Een reactie posten