Hout

Hoi!

Hoe was je dag? Zijn jij en je dierbaren nog steeds goed gezond? Kunnen we met zijn allen al een beetje meer wennen, aan deze situatie in de wereld? Het is wel apart ja, dat je je aanpast, dat je erin berust, maar dat het ook nog steeds onwerkelijk voelt.

Ik heb uitgebreid gebeld met mijn ouders. Ze hebben een fijne nieuwe huisarts, die alles goed met hun bespreekt. Ze voelen zich beiden veilig bij deze man. Pas als het zo dichtbij staat,  zie en voel je extra, hoe belangrijk zoiets is. Bedankt, huisarts! Je bent goud waard! Hij is bij mijn ouders langs geweest, en heeft van alles met hun besproken. Je merkt meteen dat ze er veel rustiger onder zijn, dan eerder. En ja. De situatie van mijn vader is precair, niet goed te noemen. Maar dat er 230 km verderop de juiste begeleiding wordt gegeven, dat geeft wel een goed gevoel. 

Ik ga er voor mijn doen nuchter mee om. Ik ga eigenlijk overal nuchter mee om. Het is grappig, dat je als mens - voor je gevoel - een ware persoonsverandering kunt ondergaan. Vroeger kon ik nog weleens hypochondere neigingen hebben, maar nu.....verre van dat. Het is echt zeker niet onverschillig te noemen, maar ik vind het ronduit zonde van mijn tijd om mij druk en angstig te maken. Nou. Had je dat 20 jaar geleden eens tegen mij moeten zeggen!!

Is dat de ervaring, het gelouterd zijn, als je de halve eeuw gepasseerd bent? Wel. Ik heb ook veel gezien, ervaren, meegemaakt als verpleegkundige bij Buurtzorg. Zoiets maakt je ook sterker. 

Maar goed. Over 20 jaar geleden nog iets. Ik zit helemaal in de 'schrijfflow', zoals je weet. Dus had ik vanmorgen weer wat schrijfboekjes/plakboekjes van vroeger van zolder gehaald. Reden is, dat ik mij dan even verder weer verdiepen in de episode uit mijn leven, die ik beschrijf. En even kijken of mijn herinneringen overeenkomen met 'wat ik toen schreef'. 

Dan heb je er zo'n beeld bij: ik neem de boekjes even door, en dan ga ik weer lekker typen. Maar nee. Zo werkt het niet. Het resulteert in het verder werken in de boekjes van destijds, die nog niet voltooid waren. Dus: foto's inplakken, iets erbij schrijven, heel voldaan zijn, dat het nu af is. De uren schrijden voort en je denkt kom, tijd voor mijn fietstochtje. Aan het einde van de dag denk je dan pardon!? Ik had mij toch voorgenomen om te gaan schrijven!? Klopt. Maar ik wilde de paastak ook nog even binnen in een vaas zetten en versieren (normaal gesproken zou ik dat allang gedaan hebben). En ik wilde ook nog even uitgebreid voor het gezin koken. En online sporten. 

Maar nu denk ik nee nee nee Es. Je moet het anders zien. Die boekjes, die fietstocht....het is allemaal onderdeel van het schrijfproces. Je hebt die bezinning zo keihard nodig. Geef het dan ook de tijd waar het recht op heeft.

In 'Kijken in de ziel van schrijvers' zeggen meerdere schrijvers, dat ze 'dol zijn op knippen en plakken'. Ik helemaal opgelucht: ben ik niet de enige. Of het uitzoeken van 'welk papier', de juiste keuze voor een bepaalde pen, het liefst een vulpen, het steeds weer beluisteren van dezelfde cd, ieder dag met schrijven hetzelfde vest dragen.....hoe bizar is dat.....dat soort eigengereidheden heb ik ook gewoon! 

Ik moet eerlijk bekennen: het geeft mij veel lucht. Zo langzamerhand hoef ik mij eindelijk niet meer te verantwoorden, dat ik in sommige opzichten 'wat aparte keuzes zou maken'. Het doet me denken aan wat een schilderdocent/kunstenaar ooit zei: "Als je alle mensen die 'anders zijn' weer bij elkaar brengt, dan heb je alsnog gewoon weer een clubje, ook al zijn dat er dan bijvoorbeeld maar vijf!"
Kijk. Ik houd van dat soort inzichten. Het geeft rust.

Nog steeds speel ik in mijn hoofd mijn eigen schooljuffrouw, die zegt dat ik in de pas moet lopen. Maar dat gaat je natuurlijk never nooit lukken. Wat een zinloos gedoe! Waarom doe je het dan nog!? Ik heb besloten om dat gewoon maar eens te gaan zien als een 'interessant gegeven', in plaats van als een probleem of sta-in-de-weg. Dat ik dan zeg: "Interessant, dat ik zoveel jaren vast blijf houden aan die onzin. Erg benieuwd waar dit vandaan komt, en waarom dat dan zo belangrijk voor mij is. Daar kom ik heus wel een keertje achter."

Goed. Genoeg filosofie weer voor vandaag. 
De foto.....hout! Ja. Ik zie veel hout in het bos liggen. Dat doet natuurlijk denken aan het Paasvuur, dat er dit jaar niet komt. En dat mis ik dan. Normaal gesproken is het deze tijd in het dorp een 'af en aan slepen van hout'. Maar nee. Dit jaar dus niet. Dus dan maar een fotootje. 

Ja ja. Dat Paasvuur. Het zit diep, Es. Je had er al eerder een Kroontjespenbrief over geschreven. Oh ja. Is ook zo. Ja, klopt wel. Ik ga graag naar het Paasvuur. Maar dit jaar kan dat dus niet. 

Welterusten & tot morgen!

E*