Uitgaan

Moi!

Ja hoor, daar ben ik dan. Het is inmiddels al avond, maar ik sla geen dag over, dat had ik beloofd. Genoeg te schrijven, immers.
Hoe was je dag? Vandaag gelukkig weer zonnig weer. Je hoort hier en daar wel van mensen, dat het echt wel zwaarder begint te worden. Zeker voor mensen met kleine kinderen. 

Ik had je al verteld, dat mijn zolder een soort museum/archief is. Ik ga er regelmatig opnieuw opruimen/sorteren, en dan kom ik weer interessante nieuwe dingen tegen. Dat doe ik mijn hele leven al; vroeger in het ouderlijk huis, nu in ons eigen huis hier in Drenthe.

Van de week kwam ik 'de brieven van Lieneke' tegen. Dat zijn de brieven aan een Joods meisje in de Tweede Wereldoorlog, dat zichzelf Lieneke moest gaan noemen, vanwege de veiligheid. Op een van haar onderduikadressen kreeg ze prachtige brieven van haar vader. Als je dat leest - in lieflijke kindertaal - dan denk je nou....dat was wel even een hele andere situatie....Joden die nergens meer naartoe mochten....binnen de kortste keren werd alles verboden terrein. Wij mogen nu ook niet uitgaan, maar er is geen oorlogsgeweld. 

Ik moet ook denken aan het MH-17 proces....de nabestaanden leven al jarenlang in een onwerkelijke situatie, waar wij ons geen voorstelling van kunnen maken. 

Ik moet denken aan 75 jaar bevrijding, en alles wat op het programma stond....de mensen die weer terugdenken aan 75 jaar geleden. 
De Steekterweg bij Zwammerdam, waar mijn lieve opa omkwam bij het bombardement op 14 mei 1940.....ik heb deze plaats in oktober opgezocht, en foto's gemaakt. Zo blij, dat ik de moed heb gehad om dit te doen! Want ook dat zou er voorlopig echt niet van komen. 

Nou ja, en dan deze foto. Deze foto is gemaakt op die 9e maart, toen het in Utrecht nog 'zwart zag van de mensen' (uitdrukking van mijn vader), en ik mijn toevlucht zocht tot 'Stan & Co'. Dat is een gezellig café dat ik aldaar ontdekt heb, en waar ik graag kom, om mijn schoolwerk voor te bereiden. Daar maakte ik de foto van de grote letters 'Slow Down'. Hoe toepasselijk, als voorbode op wat er komen ging!

Momenteel kijk ik naar een documentaire van de Rolling Stones. Dat is nu een beetje mijn hobby: documentaires van popbands bekijken. Erg leuk! Verder heb ik vanmorgen bloed laten prikken (vijf buisjes), voor de regulier controle van de schildklier. Ik dacht eerst dat die reguliere controles nu ook niet zouden doorgaan. Eerst dacht ik ach, we kunnen ook wel een keer overslaan. Maar ik was toch wel blij dat het gewoon door kon gaan, gezien alle klachten die er steeds nog zijn. Dan kan de internist toch zo nodig de medicatie aanpassen. Die dingen zijn eenmaal belangrijk, in je gezondheid & welzijn.

Verder twee manden was gevouwen; je merkt het toch wel hoor, dat je nu weer met zijn viertjes bent (tijdelijk), in plaats van met zijn drietjes. Toch is het best apart: normaal gesproken is Amber natuurlijk in Maastricht, maar voor mijn gevoel is ze ook dan gewoon heel dichtbij. Wat dat betreft is het verschijnsel 'lege-nest-syndroom' mij volkomen vreemd. Ze leidt daar gewoon haar eigen leven en wij hier het onze, maar voor mijn gevoel is die verbinding gewoon nog even sterk. 

Goed. Voordat we weer te sentimenteel gaan worden....sluiten deze brief maar weer. Oh ja, over brief gesproken: we kregen vandaag een enorm lief kaartje van vrienden. Wat kan je daar blij van worden. Echt geweldig! Zo mooi, dat er aan je gedacht wordt!

Nou, doeg hoor!

E*