Tiener

Moi!

Hoe heb je geslapen? Heb je aan een stuk door geslapen, of ben je ook een paar keer wakker geweest? Ik hoop dat je je geborgen voelt met de mensen om je heen, en dat je elkaar ook op afstand veel lieve berichtjes kunt sturen.

Het lijkt me dat het best pittig kan zijn, als je alleen woont en nu in een keer niet meer buiten de deur kunt werken. Het werk is immers een sociaal gebeuren, en je kan dan ook niet 'live' even lekker gaan mopperen tegen je huisgenoot. 

Er wordt veel gesproken over de ouderen in de wereld, en hun kwetsbaarheid tav het Corona-virus. Maar daarnaast denk ik aan de chronisch zieke mensen; dat kunnen net zo goed ook jonge mensen zijn.  

Gisterenavond was mijn vader niet fit, maar vanmorgen ging het gelukkig alweer wat beter. Dat is ook weer een opluchting voor mijn moeder, want zij heeft een zware taak, als mantelzorger. Mijn ouders zijn hele sterke mensen, vind ik. Opgroeien in een cultuur van 'hard werken' is niet altijd makkelijk, maar het maakt je wel sterk. 
Zelf weet ik daar ook alles van.

Op de foto zie je E* als tiener. Mijn zusje en ik gingen foto's van elkaar maken, en ik vind echt dat zij een talent heeft als fotografe. Nog steeds maakt ze hele mooie foto's. Ik kan het mij ook nog herinneren, dat we dit gingen doen. Het was ook gewoon heel gezellig.

Wat zegt deze jongedame op de foto!? Wel. Een meisje dat altijd verliefd is, en een meisje dat maar één grote droom, groot doel heeft: verpleegkundige worden, zo snel mogelijk a.u.b., andere mensen willen helpen, er echt voor anderen willen zijn.

Wat was mijn drijfveer!? Ik wilde iets doen wat 'primair van nut is in de wereld'. Ik heb vele jaren met hart & ziel mogen werken als verpleegkundige (of een aanverwante functie in de zorg), naast andere beroepen.

Veel mensen raadden het deze tiener af: 'dat kun jij niet aan, je bent te gevoelig, dat vind je toch geen leuk werk, je kunt toch veel beter werk doen'.......ik sloeg het allemaal in de wind. In hield wijselijk mijn mond, en ging gestaag verder met het opbouwen van een loopbaan in de zorg.

Eerlijk = eerlijk: mensen hadden natuurlijk wel een punt, dat ik er te gevoelig voor was. Dus chapeau voor mezelf, dat ik het al die jaren desondanks met zoveel plezier heb gedaan. 

En ik vind het eerlijk gezegd heel sterk van mezelf, dat ik - met hetzelfde idealisme als van die tiener - nu weer voor het onderwijs kies, en er rust in kan vinden om mij daar weer nuttig te gaan maken. Het is goed zoals het is. E*, jij gaat niet meer terug in de zorg. Ook nu niet. Zeker nu niet. 

Eerst goed voor jezelf zorgen, en dan kan je ook pas goed voor anderen zorgen. Ik denk dat dat toch ook een hele belangrijke boodschap is, in deze tijd. Als je de wereld letterlijk als een Atlas op je schouders voelt, als je de zwaarte letterlijk in je lijf voelt, dan is het zaak om ZELF pas op de plaats te maken. 

Ik vind het erg fijn dat ik anderen op afstand kan steunen, middels bemoedigende appjes. Alles draagt bij, hoe klein ook. En ik ga natuurlijk fijn kroontjespenbrieven schrijven en mooie kaarten maken om op te sturen (wat ik normaal gesproken ook altijd al deed). 

Doen wat je aankunt, anders kom je er vroeg of laat echt mee op de koffie. Dat is een taak, die ik nu echt serieus wil nemen, en ook wil uitdragen naar andere mensen. 

Wel. De mensen in de zorg kunnen dat nu bepaald niet zeggen. Ik ken dat gevoel zo goed. Maar wat ik niet ken, dat is het werken onder dit soort extreme omstandigheden. Wat geweldig, dat er witte rozen voor deze mensen uitgedeeld werden. Een enorme chapeau, voor al deze mensen!

Wel. Ik hoop dat je toch nog even naar buiten kunt, ook al mogen mensen dan momenteel niet in groepen samenkomen. Hier in Drenthe hebben we de luxe van een dunner bevolkt gebied. Het lukt dus prima om die anderhalve meter afstand te houden. Ik ga eens even lekker een wandeling maken in de zon. 

Gelukkig ben ik niet het enige gevoelige ei hier in huis (bepaald niet). 

Amber:
"Ik ben net wakker, dus ik kan nog even niet tegen al die emoties op het nieuws."

Doeg hoor, en tot morgen!!