Tekening

Hoi!

Hier ben ik dus weer! Hoe gaat het ermee?
Hoe kijk jij naar jezelf, sinds aanvang 'Corona-tijd' (voor mij was dat rond 9 maart), in vergelijking met vandaag?
Heb jij nog steeds dat gevoel van 'onwerkelijk', of gaat alles toch gewoon door zoals voorheen? Bij mij is dat gevoel van 'onwerkelijk' nog steeds best wel sterk. Ik kan er gewoon niet bij ofzo. Zo'n virus is onzichtbaar. Mensen worden in een keer ziek. Daarom moeten we afstand nemen van elkaar. En dat is nou net iets wat helemaal niet bij mensen hoort. Ja natuurlijk, afstand nemen is heel gezond. Maar het spontane, van even een knuffel, het onbevangene....dat mag dan plotseling niet meer. Zo tegennatuurlijk! En dan krijg je de berichten over al die zieke mensen, ook jonge mensen, ernstig ziek soms, en al die zorgmedewerkers die zo keihard werken.....het is zo nog steeds niet te geloven allemaal. Het is misschien een beetje een naïeve, rare vraag, maar je denkt dan: wie heeft dit bedacht!?

Meegestuurd een dierbare herinnering aan een tekenles op de middelbare school, het LMC in Rijswijk. We kregen de opdracht om elkaar na te tekenen. Dus mijn vriendin tekende mij. Lief, toch!? Lijkt goed hoor! Mooi geschilderd. Ik denk waterverf. We kregen allemaal een splinternieuwe verfdoos. Dat was natuurlijk echt een traktatie. Brengt me wel op een idee. Het wordt weer mooi weer. Ik heb de schilderspulletjes al in het schuurtje staan. Want daar staan kastjes die ik van mijn vriendin gekregen heb. En daar bewaar ik nu de schilderspulletjes in. Een kwestie van die gewoon tevoorschijn halen, en lekker buiten schilderen.

Doeg hoor, fijne dag!

E*

PS....en oh ja.....ik ga niet meer autistisch van mezelf verwachten dat ik elke dag een brief moet schrijven met elke dag een foto erbij. In het begin was dat op zich wel fijn, om de regel erin te krijgen. Maar ik merkte deze week, dat dit nu toch wel een beetje dwangmatig ging worden. En dan heb ik juist weer de neiging om te zeggen 'laat maar'.

En daar moet ik voor oppassen, voor dwangmatigheid. Want daar heb ik wel een handje van. Is helemaal niet nodig. Verwacht niemand van je. Ik zou zeggen 'lees mijn boek' want daar komt het allemaal in terug! Ik laat het uiteraard weten, als ik gepubliceerd heb.

Ik vind het mooi, dat het echt een combinatie geworden is: het is echt wel degelijk een roman, maar daarnaast staan er ook veel waardevolle adviezen in, over hoe om te gaan met mensen die psychische problemen hebben. Ik ben er oprecht supertrots op!

Tot later!!