 |
Het is mijn project van 2020: mijn eerste boek af schrijven en uitgeven in eigen beheer (hopelijk binnenkort!) Ik spreek de hoofdstukken in De geluidsfragmenten staan in mijn telefoon Nu en dan maak ik een ommetje en dan heb ik dus mijn luisterboek met mijn eigen vertelstem Hoe leuk! Kijk, hier zit ik bij Het Zicht en heb ik zojuist weer een hoofdstuk beluisterd In een schrijfboekje maak ik aantekeningen van de feedback die ik aan mezelf geef Zo komt splinter wel door de winter En het is inmiddels zelfs al lente geworden Dus me dunkt..... |
dinsdag 31 maart 2020
Verhaal
Blauwdruk
 |
| Gisteren voor het slapen gaan: De maan met een blauwe weerspiegeling in het open raam Ik noem het een blauwdruk van de maan! xxx |
Dierbaar
 |
Kijk toch eens Hoe dierbaar! Dit is een bladzijde uit het boekje van mijn Eerste Heilige Communie De geborgenheid van het ouderlijk gezin Mijn moeder die zo goed voor ons zorgde en papa werkte in de tuin Zoveel gezinnen die nu weer terug gaan naar de basis Zoals ook wij nu in ons knusse huis in Drenthe Broer en zus die dagelijks kibbelen: stiekem vind ik het geweldig! |
Bloemen
 |
Op 9 maart kocht ik dit prachtige bloemenboeket, op station Zwolle. Het heeft ruim drie weken gestaan. Gisteren nog even een foto gemaakt voordat ik de bloemen weggooide Het is voor mij een symbool hoe sterk je kunt zijn; als je maar bereid bent om te groeien & bloeien!! xxx |
Uitgaan
Moi!
Ja hoor, daar ben ik dan. Het is inmiddels al avond, maar ik sla geen dag over, dat had ik beloofd. Genoeg te schrijven, immers.
Hoe was je dag? Vandaag gelukkig weer zonnig weer. Je hoort hier en daar wel van mensen, dat het echt wel zwaarder begint te worden. Zeker voor mensen met kleine kinderen.
Ik had je al verteld, dat mijn zolder een soort museum/archief is. Ik ga er regelmatig opnieuw opruimen/sorteren, en dan kom ik weer interessante nieuwe dingen tegen. Dat doe ik mijn hele leven al; vroeger in het ouderlijk huis, nu in ons eigen huis hier in Drenthe.
Van de week kwam ik 'de brieven van Lieneke' tegen. Dat zijn de brieven aan een Joods meisje in de Tweede Wereldoorlog, dat zichzelf Lieneke moest gaan noemen, vanwege de veiligheid. Op een van haar onderduikadressen kreeg ze prachtige brieven van haar vader. Als je dat leest - in lieflijke kindertaal - dan denk je nou....dat was wel even een hele andere situatie....Joden die nergens meer naartoe mochten....binnen de kortste keren werd alles verboden terrein. Wij mogen nu ook niet uitgaan, maar er is geen oorlogsgeweld.
Ik moet ook denken aan het MH-17 proces....de nabestaanden leven al jarenlang in een onwerkelijke situatie, waar wij ons geen voorstelling van kunnen maken.
Ik moet denken aan 75 jaar bevrijding, en alles wat op het programma stond....de mensen die weer terugdenken aan 75 jaar geleden.
De Steekterweg bij Zwammerdam, waar mijn lieve opa omkwam bij het bombardement op 14 mei 1940.....ik heb deze plaats in oktober opgezocht, en foto's gemaakt. Zo blij, dat ik de moed heb gehad om dit te doen! Want ook dat zou er voorlopig echt niet van komen.
Nou ja, en dan deze foto. Deze foto is gemaakt op die 9e maart, toen het in Utrecht nog 'zwart zag van de mensen' (uitdrukking van mijn vader), en ik mijn toevlucht zocht tot 'Stan & Co'. Dat is een gezellig café dat ik aldaar ontdekt heb, en waar ik graag kom, om mijn schoolwerk voor te bereiden. Daar maakte ik de foto van de grote letters 'Slow Down'. Hoe toepasselijk, als voorbode op wat er komen ging!
Momenteel kijk ik naar een documentaire van de Rolling Stones. Dat is nu een beetje mijn hobby: documentaires van popbands bekijken. Erg leuk! Verder heb ik vanmorgen bloed laten prikken (vijf buisjes), voor de regulier controle van de schildklier. Ik dacht eerst dat die reguliere controles nu ook niet zouden doorgaan. Eerst dacht ik ach, we kunnen ook wel een keer overslaan. Maar ik was toch wel blij dat het gewoon door kon gaan, gezien alle klachten die er steeds nog zijn. Dan kan de internist toch zo nodig de medicatie aanpassen. Die dingen zijn eenmaal belangrijk, in je gezondheid & welzijn.
Verder twee manden was gevouwen; je merkt het toch wel hoor, dat je nu weer met zijn viertjes bent (tijdelijk), in plaats van met zijn drietjes. Toch is het best apart: normaal gesproken is Amber natuurlijk in Maastricht, maar voor mijn gevoel is ze ook dan gewoon heel dichtbij. Wat dat betreft is het verschijnsel 'lege-nest-syndroom' mij volkomen vreemd. Ze leidt daar gewoon haar eigen leven en wij hier het onze, maar voor mijn gevoel is die verbinding gewoon nog even sterk.
Goed. Voordat we weer te sentimenteel gaan worden....sluiten deze brief maar weer. Oh ja, over brief gesproken: we kregen vandaag een enorm lief kaartje van vrienden. Wat kan je daar blij van worden. Echt geweldig! Zo mooi, dat er aan je gedacht wordt!
Nou, doeg hoor!
E*
maandag 30 maart 2020
Maan
Hoi!
Ben ik toch weer e'm. Begin ik weer over die rekencursus. Voor mij is dat een beetje symbolisch, als een soort tijdlijn (getallenlijn!) waarlangs dingen in de wereld bliksemsnel kunnen veranderen.
De foto van Volle Maan maakte ik op 9 maart. Dat is dus drie weken geleden. Toen mochten we nog reizen. Die dag reisde ik naar Utrecht, voor de cursus. Ik had die dagen extra last van fysieke klachten (duidelijk als voorteken, zo zie ik het, want toen de quarantaine een feit was, kwamen de klachten tot rust). Ik zou na de cursus met mijn vriendin in Utrecht afspreken, maar was er gewoonweg te moe voor.
Het is een loodzware vermoeidheid, alsof je letterlijk Atlas bent. Ik heb dat die dag heel sterk ervaren. Het was - zoals altijd - gigantisch druk op het station en op straat. Ik had echt het gevoel dat ik ongeveer als een vulkaan uit elkaar zou barsten. Nu ben ik natuurlijk ook allang niet meer gewend aan de stad. Zo vind ik het vreselijk, dat er in het centrum overal op straat camera's geplaatst zijn. Totaal niet relaxed. Het was wederom koud & ongezellig weer. Ik kwam helemaal verkleumd aan op school.
Gelukkig was het een bijzonder boeiende rekenles, dus dat maakte eigenlijk zo'n beetje alles goed. Ik kon mijn vermoeiheid even 'parkeren', ook al stootte ik wel mijn waterfles om (en kapot, zo jammer, het was een verjaardagscadeau van Hessel). Dat kwam door spierklachten en problemen met coördinatie (die klachten verdwenen als sneeuw voor de zon, toen het Corona-probleem zich ook in Nederland expliciet openbaarde.....allemaal spanning dus, die zich uitte in het fysiek).
Toen ik 's avonds uiteindelijk weer in Hoogeveen arriveerde, was ik als een kind zo blij dat ik bijna thuis was: alleen nog maar de bus. Fijn, even de ogen dicht. En ja hoor....ik viel weer eens een keer in slaap! Ik werd vlak voor Meppen wakker (een dorpje verderop), dus ik stapte snel uit. Geen enkel punt. Goed voor de klachten aan de voeten, om een stuk te wandelen naar ons dorp.
Nou ja, en daar was ie dan: de Volle Maan. Je loopt een stuk door een soort van niemandsland van dorp naar dorp. Binnendoor is mooier, door de weilanden. Maar dat doe je natuurlijk niet, laat op de avond. Dan kun je beter langs de weg bijven lopen. Maar zo heerlijk prachtig, de avond in de Drentse boerenlucht.
De foto is wel bewerkt hoor: ik heb er met het bewerken een lichtflits in gezet. Ik weet eigenlijk niet of je dit een Maan-corona kunt noemen; ik denk het haast van wel.
Aldus.
Dat was mijn verhaal.
Tot later!
Geniet je dag!
Westland
Goedemorgen!
Hoe heb je geslapen? Het is koud, vind je niet!? Dat komt ook: vanmorgen deed ik weer de meditatie op zolder. En daar is het natuurlijk kouder dan in de rest van het huis. Morgen is de laatste meditatie (die gezamelijk gegeven wordt). Ik denk dat ik daarna weer overstap op de Vipassana-meditatie, die ik vroeger ooit van Frits geleerd heb. Anders lopen er teveel dingen door elkaar. Maar ik heb er wel veel aan gehad!
Op de familie-app verschenen gisteren filmpjes en foto's: mijn broer en zijn gezin waren langs onze ouders gegaan. Ik zeg letterlijk 'langsgegaan', want ze konden natuurlijk niet binnen komen. Ze hadden planten meegenomen (ook eentje voor de buurvrouw). Mijn broer had deze planten overgenomen van een vriend, omdat deze niet ge-exporteerd kunnen worden uit het Westland. Mijn moeder liet aan een soort 'vishengel' chocolade voor de jongens naar beneden zakken.
Tsjonge ja. Maar iedereen was blij. En daar gaat het om!
Ik heb gisteren nog even ge-appt met mijn medestudente (herintreders pabo) uit Brabant. Zij woont in het meest getroffen gebied. Tsjonge, dan maak je wat mee zeg. Gelukkig zijn ze bij hun thuis allemaal gezond. We doen vandaag mee aan de laatste rekenles van de cursus, via 'Teams'. Dus straks ga ik weer even verder aan de studie.
Verder hebben we even gebeld met een tante van Hessel. Zij is de 90 gepasseerd. Ze maakt het gelukkig naar omstandigheden goed.
"Wel jammer dat ik nu niet naar de camping kan."
--> Ze gaat op haar leeftijd nog steeds naar de camping; geweldig, toch!? Zijn andere tantes (haar zussen) maken het ook goed.
Tsja, dat Westland. Wat heb ik toch een bewondering en respect voor de tuinders; altijd al gehad. Oké, inmiddels ben ik er ook wel achter dat het verstandiger is om je niet een slag in de rondte te werken, als je toch ook geen waarde hecht aan dure spullen.
Dat die zorg voor jezelf vele malen belangrijker is dan te werken totdat je erbij neervalt (ik weet er helaas alles van).
Maar ik vind het ongelooflijk, hoe die gasten altijd maar weer doorgaan, zonder nou echt expliciet te klagen. En onderschat de echtgenotes niet, en de kinderen! De mentaliteit van harde werkers! Ik weet er alles van.
Maar tsjonge....hoe zal het nu verder gaan in het Westland? In de praktijk heb ik zelf al zoveel jaren niets meer met het Westland te maken. Alleen een tegeltje in het toilet herinnert mij aan mijn roots: een afbeelding van een tuinder, die met de schuit naar de veiling gaat. Zo deed ook mijn vader dat, toen we nog heel klein waren.
Ik hoop van harte dat hij zich niet al teveel zorgen maakt om de tuinders in het Westland. Dat is echter voor dovemansoren bestemd, want mijn vader maakt zich altijd zorgen om de tuinders. Hij is teveel begaan eigenlijk (dus ik lijk op mijn vader).
Ik ben opgegroeid in een milieu, waarin het de 'normaalste zaak van de wereld' was, dat er dagelijks zorgen om de tuin waren. Als kind zat je dan in spanning te wachten 'wat vandaag de bloemenprijzen waren'. Papa belde dan met zo'n jongedame van de veiling. Hij maakte eerst charmant een praatje met de betreffende dame, maar dan spande het erom: werd papa blij, of werd papa toch iets minder blij....bijvoorbeeld als in hartje zomer de mensen liever naar het strand gingen, dan dat ze op de markt een bosje bloemen kochten...!?
Mijn vader is zo'n beetje zijn hele leven bang geweest voor crisistoestanden, zoals deze zich momenteel voordoen. Ik vind het loodzwaar voor hem, dat hij dit uiteindelijk dan toch ook echt moet meemaken. Ik heb hem een beschermengeltje opgestuurd, als vervroegd verjaardagscadeau. Dat doet hem heel goed.
Wat mijn vader en broer betreft (mijn broer was zijn opvolger): zij hebben het gelukkig goed gedaan als tuinder. Mijn broer heeft jaren geleden het bedrijf verkocht, en kreeg later een mooie baan bij Hoogheemraadschap Delfland.
Waar de ene deur dicht gaat, gaat er weer een andere deur open....dat zeggen ze dan ook wel. Zo zal heb bij mij precies ook gaan, met de overstap van zorg naar onderwijs.
Wel. Hebben we alweer een pittig onderwerp besproken op de vroege ochtend. Deze keer dus rondom het thema van mijn Westlandse roots:
veel succes toegewenst, voor alle Westlanders!
E*
zondag 29 maart 2020
Weg
Goedenavond!
Ja, gisteren schreef ik 'goedeavond', maar ik heb het even opgezocht: het kan beiden. Aldus! Vanavond dus met de 'n' erbij.
Ik moet in een keer denken aan de cliënte in de thuiszorg. Ze was toen bijna 100 jaar, maar nog heel kwiek. Als ik wegging zei ze altijd: "Kalm an en weer kommen!" Schrijf ik dat goed, op zijn Drents? Ik vond dat zo lief klinken, maar dat lag misschien ook aan het feit dat zij dat zei.
Even betreffende de foto: je ziet dat de grond nu in mooie recht banen is omgeploegd. Van de week ging het nog alle kanten op met die weg, en nu ligt ie heel netjes kaarsrecht 'van A naar B'. Maar ja, dat is niet de praktijk: Corona is nog lang niet onder controle!
Verder zie je dat het hard gewaaid heeft: opstuivend zand, rechts midden op de foto!
Vandaag weer een zonnige dag, maar aanzienlijk kouder, en veel wind. Toch zeker wel mijn wandeling gemaakt. De bankjes van de Klencke waren een welkome onderbreking. Waarom!? Wel. Ik heb het verhaal van mijn boek (tot nu toe) opgenomen in geluidsfragmenten op de telefoon. Tijdens mijn wandeling beluisterde ik de fragmenten. En als ik dan een bankje tegenkwam, dan ging ik op het bankje zitten, om de feedback voor mezelf op te schrijven (want als je thuiskomt, weet je dat gewoon allemaal niet meer exact).
Wel. Deze keer voor de verandering gewoon maar eens een kortere brief. Ik hoop dat bij jullie alles nog goed gaat en dat iedereen gezond is. We gaan met zijn allen terug naar de basis. Enne oh ja.....vanavond zitten we met zijn allen aan de buis gekluisterd, kijkend naar Boer Zoekt Vrouw. Dus 'hoe Nederlands wil je het hebben!?'
PS....de avond is allang begonnen, ivm het verzetten van de tijd. Dat zou ik bijna vergeten....totdat mijn Engelse vriend mij er in een appje op attendeerde. Oh ja...is ook zo!
Mijn vriendin is vandaag 50 jaar geworden! Hoera! Gefeliciteerd! Ik heb gisteren met haar dochter in het dorp afgesproken, en een tas met cadeautjes overhandigd. Je zou bijna denken: het moet toch niet gekker worden, dat het allemaal zo moet. Maar het is toch echt de realiteit.
Tsja....het is in een keer zo'n ander leven. Soms moet je echt even nadenken welke dag het is. En een ander moment waan je je op de vakantie in Normandië, een aantal jaren geleden. Want dat was immers de laatste keer dat we langere tijd met het gezin compleet waren.
Wel. Ik zal vast niet de enige zijn, die dit soort dingen tegenkomt.
Ik merk trouwens wel, dat ik niet meer 'overdreven ga zorgen'. Die tijd hebben we echt gehad. Amber wordt dit jaar 23 en Hugo 20. Dus me dunkt.
"Het ken wel weer een keertje Es," zou mijn vader zeggen. Met andere woorden: het is mooi geweest. Moeder met hart & ziel. Nog steeds natuurlijk. Maar dat overdreven zorgen hoeft gewoon niet meer. Zou ook niet goed zijn. Ze zijn volwassen ja.
Fijne avond!
E*
PS Hessel kookt!
zaterdag 28 maart 2020
Het Zicht
Goedeavond!
"The lamb lies down on broadway"- Genesis. Momenteel beluister ik dat album. Genesis is een band waar je altijd weer graag naar luistert.
Hoe was je dag!?
Wederom zon! Heerlijk, he!? Aanstaande maandagavond houd ik mijn Facebook-account bij de hand; dan hebben we online sportschool. Yes! Leuk!
Vandaag heb ik niet gewandeld, maar gefietst. Het was behoorlijk druk op de Klencke. Normaal gesproken is het daar best rustig. Maar....voor 'westerse' begrippen was het er heeeeel rustig!
Welkom bij 'Het Zicht'! Zie foto. Ik had er vandaag een picknick. Die naam is overigens niet van mezelf hoor, maar wel erg toepasselijk. Op het bankje heb je een prachtig weids uitzicht over de weilanden. Je luistert er vooral naar de stilte. Ik ga er elk seizoen naartoe. Soms elke dag, soms, drie keer in de week, soms ook weken niet. Net hoe mijn pet staat.
Waar anderen de luxe zien in 'de bioscoop om de hoek', daar zie ik de luxe van Het Zicht om de hoek. Echter, als het bankje al bezet is, dan zul je toch een andere picknick-locatie moeten vinden. Dat lukt heel goed op de Klencke; bankjes genoeg! Maar Het Zicht blijft natuurlijk wel favoriet.
Vandaag zag ik in de verte vier jonge reeën, midden in het veld. Ze kwamen hard aangerend, maar even later zag ik hen heerlijk onbezorgd grazen, midden in het veld, zonder enige onrust of angst. Wie weet is dat anders ook wel het geval, maar ik zie het toch ook als een mooi symbool.
De natuur komt tot rust. Er is letterlijk meer ruimte voor de natuur. Daar kun je toch wel heel blij van worden! We blijven ook wel steeds oog houden voor de ernst van de Corona: de zieke mensen, de mensen die overleden zijn. Er zijn nog geen berichten van mensen uit mijn netwerk, die ziek zijn geworden. Hopelijk houden we dat zo! Dan mag je toch wel elke dag van geluk spreken.
Het schijnt dat de lucht nu al een heel stuk minder vervuild is, sinds ons collectieve huisarrest. De TU Delft had metingen gedaan. Tsjonge. Wat een spectaculaire veranderingen. Ik blijf het nog steeds ook onwerkelijk vinden allemaal.
Ik ga nogal vaak naar de Kringloopwinkel (Het Goed is onze hofleverancier, zegt Hessel dan). Natuurlijk voor leuke snuisterijtjes en inspiratie, maar het is ook kostenbesparend en goed voor het milieu. Je komt er bijvoorbeeld ook regelmatig spulletjes tegen die je normaal gesproken dan nieuw bij Ikea had gekocht. En ja hoor, nog steeds veel leuke retro, als je maar even goed zoekt.
Wel. Het Goed was eigenlijk mijn laatste uitje, vóór het collectieve huisarrest. Het laatst wat ik (tot nu toe) kocht: een dik boek van Al Gore, over de aarde, het klimaat, hoe het ervoor staat, wat we kunnen doen, enz. Ook dat vind ik wel mooi symbolisch. Ik heb het boek klaargelegd als één van mijn vele lopende projecten. Daar wil ik mij eens goed in gaan verdiepen. Ook met het oog op straks-weer-voor-de-klas. Belangrijk om up-to-date te zijn voor de nieuwe generatie.
Ik voel mij overigens echt geen 52. Ik voel met doorgaans veel jonger. Zeker als ik met weer een van mijn schrijfprojecten bezig ben. Zoals de Kleigrond-blogspot, met gedichten van toen ik een jaar of 18 was (rondom die leeftijd). Zo lieflijk, zo cute. Ben aan de andere kant ook wel weer blij dat ik dit project voltooid heb en ik mij weer gewoon 52 jaar kan voelen (want op de leeftijd van 18 kon het leven een behoorlijke opgave zijn).
De verschillende weblogs krijgen allen ooit een klein papieren boekje (ik selecteer het beste werk uit die weblog, om te publiceren) maar....alles op zijn tijd. Nu eerst huiswerk rekenen.
Mijn ouders bellen straks: volgens mij gaat het gelukkig weer wat beter met mijn vader. Je blijft er toch steeds mee bezig.
Fijne avond en tot gauw!
E*
Angst
Moi!
Ha, daar ben ik weer! Het is nu 13:00 uur.
Mooie klassieke muziek op de radio. Vandaag nog niet gewandeld.
Komt nog wel.
Zojuist hoorde ik op het nieuws, dat je in Duitsland echt een gi-ga boete kan krijgen, als je met meer dan twee mensen de straat op gaat (met uitzondering van gezinnen).
Mijn Duitse vriend verblijft gelukkig met zijn vrouw in een dunbevolkt gebied, met veel natuur. Alles Gute!
Zoals je misschien wel merkt, volg ik weinig nieuws. Liever richt ik mij op (innerlijke) bezinning (iets wat ik natuurlijk normaal gesproken ook al doe). Zoals onze 'online-meditatie-juf' vanmorgen zo treffend zei: "Het is adequeaat en wijs om juist in deze tijd extra goed voor jezelf te zorgen." Wel. Dat doen we zeker!!
Hier is alles helemaal prima met de familie & ondergetekende.
Net zoals Amber, ben ik erg druk bezig met het afwerken van al mijn projectjes (een leven lang, daar komt natuurlijk nooit geen einde aan).
Ik word altijd erg blij van brieven schrijven (dat wist je al). Wel. Ik heb net een pakketje klaar voor mijn Duitse vriend. Jawel. Met een kroontjespenbrief erbij ingesloten. Hoe kan het ook anders.
Verder gaat er nog een kroontjespenbrief naar mijn Zwitserse vriendin en Engelse vriend.
Ik doe even heel interessant, alsof deze drie mensen ook daadwerkelijk buitenlanders zijn, maar dat is helemaal niet zo;
ze zijn Nederlanders, die al jaren in het buitenland wonen.
Het zijn in de loop der jaren dierbare correspondentievrienden (en vriendin) geworden. En ook al zie je elkaar dan vrijwel niet 'live'....het diepgaande contact is er net zo goed wel. Dat vind ik toch echt wel een heel groot cadeau van Social Media, dat dergelijke contacten op deze manier mogelijk gemaakt worden. Voor mij is het een enorme verrijking in mijn leven. Dat komt natuurlijk ook omdat ik er juist ook van houd, op afstand te communiceren middels geschreven (getypte) taal.
Vandaag heb ik een madeliefje voor je uitgekozen. Ik vond het zo hoopvol, om tijdens een van mijn wandelingen dit madeliefje tegen te komen! Nog even terug komen op Pema Chödrön: zij adviseert ons, om periodes van angst en onzekerheid zo lang mogelijk te laten duren. Ze zegt ook dat we er natuurlijk nooit echt aan zullen wennen, maar dat juist die periodes bij uitstek de mogelijkheid geven om te veranderen, grote projecten eens echt te gaan aanpakken.
Ik heb het zelf aan den lijve ervaren in mijn leven, en ik kan het iedereen aanraden. Het is niet makkelijk, maar als je het desondanks toelaat in je leven, zonder in paniek te raken, dan moet je wel even door de branding heen, maar daarna denk je wow....het levert mij toch wel heel veel rust & innerlijke groei op!
Uiteraard lukt je dat niet van de ene op de andere dag; het vraagt veel oefening en training, elke dag weer. Maar als je voor deze weg gekozen hebt, dan kan het je leven enorm verrijken. Dat is wat de Boeddhisten bedoelen met 'door het lijden heen gaan'.
Marjolijn van de 'I am Academy' (de online-meditatie) zegt het ook. Ik heb nu vier meditaties gehad, maar ik merk nu al een enorme verandering. Wat ik vooral heel mooi vind, dat is haar les in vergeving. Vergeving van anderen, maar om te beginnen ook vergeving van jezelf.
Niet meer zeggen van 'ik moet' of 'had ik maar' of 'dat doe ik verkeerd'. Nee. Gewoon afscheid nemen van die onzin. Dat is echt heel mooi om te ervaren!
Goed. Ik laat het hierbij. Want het zijn grote onderwerpen, waar ik het over heb. En dus wil ik de brief niet te lang maken.
Tot de volgende keer & dag!
E*
vrijdag 27 maart 2020
Aarde
De zon gaat alweer bijna onder, als ik je deze brief schrijf. Apart, vind je niet!? Zoveel weken achter elkaar was het zo puur slecht weer. Regen, wind, kou....slechts nu & dan een zonnetje. En nu is het in één keer elke dag mooi weer, en zijn we aan huis gebonden!
Je snapt het gewoon nog steeds niet.
Wat mij ook bezighoudt, dat is dat het wel lijkt, alsof er 'twee werelden' zijn. Zolang we gezond zijn, zeggen we hé jongens, wat fijn zeg, al die vrije tijd & tijd voor elkaar. Maar word je in een keer ziek, dan is het wel andere koek. En moet je dan ook nog naar het ziekenhuis, dan ben je wel plotseling in een hele andere wereld beland. Dan zeg je echt niet meer hieperdepiep hoera wat fijn die vrije tijd.
Maar goed. Ik zeg dat alleen maar, omdat ik het belangrijk vind om mij dat bewust te zijn. En ondertussen koester ik dus het feit, dat wij gezond blijven. En dat we genieten van het mooie weer.
Momenteel luister ik naar een online muziekfestival van Radio 2. Wat een gezelligheid! Beetje Top 2000 gevoel ook wel. Ondertussen heb ik Wordfeud wat meer kunnen verkennen. Je bent helemaal niet aan het spelletje gebonden. Je kunt ook gerust af en toe een woord invullen, als het jou uitkomt. Ontzettend leuk dat ik vandaag nu ook aan het 'Wordfeuten'(schrijf ik dat goed?) ben met mijn moeder!
We hebben veel zorg om mijn vader, en dan is dit ook wel een leuke afleiding voor mijn moeder. Verder vind ik het natuurlijk leuk als zij ook de brieven leest. Ze worden beiden de komende maanden 83 jaar. Dus dat is een hele leeftijd.
Tijdens mijn wandeling 'Klencke rond' snoven mijn neusvleugels een zeer bekende en vertrouwde geur op. Dat is de geur van verse aarde. De boeren werkten op het land, en zodoende rook ik die verse aarde. Het is de geur die mij het meest verbindt met mijn vader.
Mijn vader was tuinder van beroep, en zodoende altijd in de weer met de bloemen in de verse aarde. Eens in de zoveel tijd moest de grond gefreest worden, en dan maakte papa standaard het grapje:
"Jongens, in de Bijbel staat 'Vreest niet', maar ik ga nu toch wel frezen hoor!"
Het is eigenlijk net als bij Hessel: je blijft gewoon lachen om zijn grapjes, ook al zijn het steeds dezelfde grapjes, die zich in de loop der jaren herhalen.
Zoiets heeft met liefde te maken; liefde voor de persoon, die de grapjes maakt. Aldus.
Nu: Danny Vera live op het festival op Radio 2.
Geweldig, toch!?
Wel. Dit was mijn brief weer. Geniet je avond en tot morgen. Doeg!
Ik ga nu verder met genieten van de muziek & zang!
E*
donderdag 26 maart 2020
Water
Dan nog iets over 'water'.
Water staat symbool voor 'gevoel'.
Toen ik een jaar of 20 was, begon ik een beetje te ontdekken wat esoterie inhoudt, en automatisch ging ik dan ook op die manier praten. Ik ontdek het steeds meer - dat ik dat toen deed - omdat ik allerlei briefjes en teksten van vroeger tegenkom.
Ik vind het wel heel fijn dat ik daar tegenwoordig een heel stuk nuchterder in sta, zonder het echt helemaal los te laten;
dat hoeft dan ook niet.
Als ik teveel van dat soort zweverige termen gebruik, dan zingt Amber gekscherend 'Aquariussss!' en dan weet ik alweer genoeg.
We zetten vooral onszelf voor gek, want het leven is al serieus genoeg. We nemen het uiteindelijk echt wel serieus en respectvol, maar a.u.b. met een flinke korrel zout, voor de broodnodige lucht in het verhaal.
Goed.
We hadden het over 'water'.
Ja.
Ook dat is toch wel een goede tip.
Zoek het water op.
In welke vorm dan ook.
Want water is helend.
Echt!
(Amen)
PS....ik droom vaak over de zee, en dan word ik helemaal blij wakker!
 |
| Zuster Mohr Park Oosterhesselen 26 maart 2020 |
Zien
 |
| Ik had het er van de week nog over: de afgebroken tak Iets achter je laten om plaats te maken voor het nieuwe Oké, het doet even pijn - zie de traantjes op de foto - maar kijk toch eens hoe mooi we met zijn allen zijn aan de binnenkant! We hebben nu mooi de tijd om meer aan elkaar toe te komen! Kijken is iets anders dan zien Echt zien is het devies! |
Wordfeud
 |
| Nog iets dat ik deze week voor het eerst deed: Wordfeud! Benieuwd of Irene via deze brief ontdekt dat zij aan de beurt is, of dat ze het ontdekt via de Wordfeud-app! Ik heb nog niet zoveel punten, zoals je ziet. Maar als je de 50 (jaar)voorbij bent, hoef je niet meer het beste meisje van de klas te zijn. Dat is fijn! Heb jij ook nieuwe dingen ontdekt in deze Corona-tijd? Dingen, die je anders nooit deed? Ik ben benieuwd! |
Hek
Moi! Hoe gaat het ermee?
Bij jullie ook nog steeds zon? Heerlijk, he!?
Vandaag de brief een beetje later op de dag. Maar ik beloof je: ik ga echt elke dag schrijven, hoe dan ook. Beloofd = beloofd! Hoe dan ook!
Ik vond de foto van deze keer wel grappig symbolisch.
"We blijven voorlopig maar even achter het hek." Zoiets.
Ik luister naar het album 'More' van Pink Floyd. Dat is mijn lievelingsalbum. Maar ja. Dat zeg ik eigenlijk zo'n beetje van alle albums van Pink Floyd. Hoewel......ik denk dat ik deze toch echt wel het meest heb grijsgedraaid. Ik beluister nu het 'live' album. Echt supergaaf!
Als ik 's morgens wandel, dan hebben mijn filosofische gedachten nog meer impact dan ze normaal gesproken al hebben. Dus ik kan je zeggen: dat is echt enorm! Ik ben mij - meer dan ooit - bewust dat ik blij ben dat ik leef, dat ik gezond genoeg ben om een stevige wandeling te maken, dat mijn benen mij van A naar B brengen.
Het komt door deze 'Corona-tijd', dat mensen het zich extra bewust zijn. Heb jij dat ook?
Ik werd vanmorgen wederom wakker met menstruatiepijn, en besloot de methode van 'Tonglen' toe te passen. Ik heb verschillende boekjes van de Boeddhistisch non Pema Chödrön (mijn grote voorbeeld).
In een van die boekjes legt zij de principes van Tonglen uit.
Pema Chödrön:
"Tonglen is een meditatievorm om liefde en mededogen in ons te versterken. Het is een oefening om via een rustig en stapsgewijs proces het hart te openen. Het is het omarmen en aanvaarden van alle - dus ook ongewenste en pijnlijke - aspecten van ons bestaan, in plaats van die te ontwijken of negeren."
--> Als je merkt dat het bij jezelf werkt, dan kun je het ook toepassen voor anderen. Ik zie het eigenlijk ook wel als een 'Boeddhistische manier van bidden'.
Bij fysieke pijn: je gaat naar de pijn toe, concentreert je op de pijn, en op den duur zakt het af. Het is alsof de pijn dan tegen jou zegt: "Wat fijn, dat ik er even mocht zijn.....dus dan kan ik nu weer met een gerust hart vertrekken."
Nou ja. Even simpel voorgesteld, dus. Zo probeer ik dus al ongeveer een jaar (!) mijn heftige overgangsklachten agv schildklieraandoening tegemoet te treden. Ik heb erg veel behoefte aan rust (overdag doe ik regelmatig een middagdutje)en heb vaak een 'zwaar gevoel' in het lijf (na de jodium-capsule in 2015 werd de op hol geslagen schildklier uitgeschakeld, en daarom slik ik levenslang schildklierhormonen). Ik verwacht dat dit na de Menopauze echt wel zal gaan opknappen (de grote vraag is alleen: wanneer was de Menopauze van plan haar intrede te doen!?!?)
Ja. Ik ben al een jaar 'bij huis'. Het is gewoon niet anders.
Zoals gezegd: volop bezig met reintegratie richting (basis)onderwijs. Ik voel mij al die tijd mentaal sterk en vrolijk en dankbaar dat alles - naar omstandigheden - naar wens verloopt.
Zojuist een heel fijn voortgangsgesprek gehad met mijn docente, via 'teams' (de online-vergader-app.....echt superhandig!).
Hoe gaat het met slapen? Blijf je een beetje in je ritme?
Ik slaap gelukkig sowieso heel goed, en ik vind het altijd fijn als ik me mijn droom goed kan herinneren. Die droom schrijf ik dan de volgende ochtend meteen op (of eerst steekwoorden, dan schrijf ik de droom later op de dag op). Die dromen staan in de weblog www.droomvriend.blogspot.com.
Op zich is die weblog meer een soort archief voor mezelf, maar soms wil ik mijn droom aan een vriendin vertellen, en dan kan zij het dus lezen op die weblog.
Nu heb ik al een paar nachten achter elkaar gedroomd van het werken in de zorg (het zit nog steeds heel diep), en steeds is dan de boodschap: laat het achter je, want je gaat nu in het onderwijs werken! Wel. Het heeft gewoon te maken met het loslaten van een oude liefde. En - dat geldt net zo goed ook voor oude liefdes - je zult er nooit helemaal los van komen. En dat hoeft ook niet!
Nou ja, en verder!? Vandaag met Amber wederom gemediteerd en.....yoga-oefeningen gedaan! Echt heel erg fijn! Ik heb al wat oefeningen op de sportschool gedaan; die lijken op deze oefeningen. Het is echt heel goed voor je lijf. Amber vond het geweldig om dit samen te doen.
Hessel heeft een tijdje geleden een drone aangeschaft! Zie de link naar zijn vlog, onderaan deze brief (jawel: Hessel vlogt!).
Ik hoor nu aan de geluiden beneden dat hij weer thuis is, en bezig is met eten koken. Misschien heeft hij wel naar boven geroepen, maar had ik het niet gehoord (door Pink Floyd).
Wel, en dan Hugo! Hoe is het afgelopen met de berichten voor de eindexamenklassen? Wel. Hugo zal zijn laatste schooltentamens 'op afstand' krijgen, in de periode dat hij eigenlijk examens zou hebben. Hij is er zelf heel positief over. Ze weten nu waar ze aan toe zijn. Het is goed te organiseren, en ze hebben voldoende tijd om zich goed voor te bereiden.
Alle scholieren: succes toegewenst! Toi toi toi!!
E*
https://www.youtube.com/watch?v=j26KYEevVms
woensdag 25 maart 2020
Kromme boom
 |
| Het is bijna niet aan te zien: de kromme boom Het doet pijn aan de ogen Altijd maar 'ja' zeggen Nooit eens 'nee' zeggen Ja hoor, doe ik wel Ja hoor, kan er nog wel bij Ja zeggen en nee denken Ondertussen wel voelen dat je steeds krommer gaat lopen maar dat gewoon niet willen zien Gebukt onder het leven Kom op zeg Daar is het leven niet voor bedoeld! Gelukkig hoeft dat niet meer Nu niet en nooit niet meer Want dit is een periode bij uitstek om ervoor te kiezen rechtop te blijven staan En echt, het is je eer te na Niet meer krom Nooit meer krom Zo in het geheel niet nodig Iedereen telt evenveel mee Niemand hoeft krom te lopen En geen boom hoeft krom te groeien En dan maar hopen dat dit boompje ook weer sterker gaat worden! |
Tweesplitsing
Hoi!
Ben ik weer e'm (dat is 'even', op zijn Drents).
Wij wonen nu eigenlijk exact 24 jaar in Drenthe. Het was 24 jaar geleden ook mooi, zonnig weer, maar ijskoud. Dat vond ik juist heerlijk. Ik houd enorm van vrieskou met een zonnetje. Ik ben een winterkind; geboren in januari, als alles koud & guur is, maar er in de aarde veelbelovende dingen gebeuren.
Zo'n zomerzon in vol ornaat; dat is teveel voor mij, te overwhelming omdat ik - juist ja - zélf al zo overwhelming ben (zegt men tenminste, maar het grappige is, dat ik daarnaast ook de rust zelve ben, ook dát zegt men...).
Goed. We dwalen weer gezellig af. Wat ik wil zeggen. We wonen hier dus exact 24 jaar. En in al die jaren prijs ik ons nog steeds zo gelukkig, met 'de heide als achtertuin'. In vijf minuten ben je er! Ik heb er heel wat momenten doorgebracht, bezinnend op levensvragen, hardop pratend tegen mezelf (ja, dat is tegenwoordig ook legitiem, maar ik deed het 24 jaar geleden dus ook al). Dingen op een rijtje zetten: kleine, grote, levensgrote levenscrises....ik heb het allemaal meegemaakt, en die bomen op de Klencke zijn de stille getuigen.
Maar wat ik dus zo apart vind: nu ben ik mij weer aan het bezinnen op een crisis, maar dan wel meteen een wereldwijde crisis! Hoe kán het! Ik kan het gewoon nog steeds niet bevatten. Maar het is wel echt heel verhelderend & helend, om - al wandelend - tot nieuwe inzichten te komen.
Dus dan maak ik zo'n foto, over die 'tweesplitsing' (welke kant gaat het op, wat ga ik kiezen)en dan denk ik.....dit gaat dus nu even helemaal niet alleen over mijn eigen leven, maar we nemen meteen de hele wereld mee!
Waar gaat het naartoe met de wereld? We staan - ja, in de héle wereld - op een tweesplitsing.....wat gaan we met zijn allen kiezen!? Ik ben echt een gigantische ras-optimist, en misschien is dat naïef, dat zij dan zo, maar het heeft me in mijn leven al ver gebracht. En ik kan zeggen ja, ik heb er vertrouwen in. Ik heb echt een oer-vertrouwen, dat er erg veel radicale, maar mooie veranderingen gaan komen in de wereld.
Wel is er nog een heel cruciaal punt, waar ik niet uit kom: alle zieke mensen, ziek door Corona of door een andere oorzaak, alle mensen in de zorg, alle mensen die nu voor ons het werk doen....hoe gaat het er straks voor hun uitzien? Hoe gaan wij als maatschappij de taak op ons nemen, om hen op te vangen? En hoe gaan wij troost bieden aan de mensen, die een dierbare zijn verloren? En hoe gaan wij met zijn allen steun bieden aan alle mensen die in de problemen zijn gekomen met hun bedrijf/werk!? Het is natuurlijk onzin dat zoiets alleen van de overheid zou moeten komen. Het vraagt een gigantische ommekeer in de mentaliteit en solidariteit.
Maar als dit goed wordt opgepakt wow....wat zal de wereld er dan mooi uit gaan zien!
Rug recht
 |
| "Rug recht Hugo! Wees maar een trotse Fries. Je hebt je al zo goed ontwikkeld Je doet het zo goed! Vandaag een keertje niet hardlopen Wandelen of fietsen kan ook En gewoon alleen een uurtje studeren Vandaag jezelf even wat lucht gunnen! De boom verliest weleens een tak Soms een kleine tak Soms een grote tak Dat hoort gewoon bij het leven Maar de boom blijft gewoon rustig verder groeien Hoe dan ook Fier rechtop En zo is het! |
Moi!
En, hoe gaat het vandaag!? Heb jij ook een kind in de examenklas van de middelbare school? Of misschien iemand uit je omgeving?
Tsjonge zeg, wat een rare tijden nu. Wel of niet geslaagd!? Hoe zit dat nou!? Wanneer horen we meer?
De dag van vandaag is een van de historische dagen, waar de hele wereld nu in verkeert. Hessel las op het nieuws dat het aantal nieuwe gevallen van Corona in Nederland zich lijkt te stabiliseren.
Met de huidige cijfers op zijn cijferlijst zou Hugo nu geslaagd zijn voor de havo, maar....is dat ook daadwerkelijk zo!? Uit andere delen van het land hoor ik, dat leerlingen al zeker weten dat ze geslaagd zijn. Hoe zit dat!? Of zijn dat gewoon leerlingen, die weten dat ze niet meer kunnen zakken, omdat ze er zo goed voor staan?
Samen met Amber heb ik de dag heel goed opgestart. Om 7 uur deden wij op zolder mee aan een gezamelijke meditatie van De I Am Academy, in Haarlem. Er was een beeldopname via Facebook, gedurende 35 minuten. Morgen mogen we weer, en dat kan tot het einde van de maand (in het weekend begin je wat later).
Het is (te!) lang geleden dat ik gemediteerd heb, maar ik heb er voldoende ervaring mee, dus pak het zo weer op. En Amber doet normaal gesproken ook aan Yoga, dus het is haar wel bekend.
Begin jaren '90 ging ik regelmatig naar de Brahma Kumaris, in Den Haag. Eind jaren '90 leerde ik de principes van de Vipassana-meditatie, van Frits Koster. Hij was toen mijn collega in de psychiatrie.
Uiteindelijk ben ik meer iemand van het toepassen van de Boeddhistische én Christelijke denkwijzen, in het dagelijks leven. Het mediteren (of bidden, net hoe je het wilt noemen) doe ik dan eigenlijk meer tijdens een wandeling of fietstocht.
Maar ik vond het wel heel fijn om het vanmorgen weer eens op te pakken. En ik voelde meteen de enorme vibe aan positieve kracht door mijn lijf stromen. Het samen 'bidden' voor de mensen die het zwaar hebben, en bidden om zelf sterk te blijven/sterker te worden.
Daarnaast lees ik net zo goed ook 'Eva's' (Christelijk vrouwentijdschrift, hele stapel gekregen van een lieve Buurtzorg-collega).
Ik merk dat ik nu ook meer rust heb gevonden in het feit, dat het bieden van praktische hulp in de zorg nu even niet zal gaan (omdat ik hier nog te kwetsbaar voor ben), maar dat het dus ook kan op een andere manier!
Goed. Het is prachtig weer. Ambers kamer is normaal gesproken (nu) mijn schrijfkamer. Maar nu 'woont' ze natuurlijk even tijdelijk weer in Drenthe, vanwege alle toestanden in de wereld. Gelukkig (voor mij) zit ze het liefst beneden te schilderen. Dan kan ik overdag mijn schrijfkamer weer innemen, haha! Maar goed, wat heb ik te klagen.....we hebben ook nog een hele woonzolder (die ik ongemerkt als een soort museum van mijn leven heb ingericht, in de loop der jaren). Dus, me dunkt (zegt Hessel: wat bedoelen mensen toch, als ze dat zeggen, 'me dunkt', wel, ik vind het gewoon mooi klinken, weet ook niet wanneer je dat dan precies zegt, het komt gewoon in mij op).
Nou ja. Dat dus. Vanmorgen alweer de Klencke rond geweest (dat is de uitdrukking hier in het dorp voor de wandeling over de heide; de grote route loop je in een uur, maar je kunt ook een kleiner rondje lopen). Daarna voor het eerst van mijn leven meegedaan met 'Nederland in beweging', na een tip van een dorpsgenote (opgezocht op Uitzending gemist). Dit, omdat we nu de sportschool missen.
Dat was het weer even voor zover! Hopelijk kan ik vanmiddag wat gaan schrijven aan mijn boek. Doeg! Fijne dag (naar omstandigheden)!!
E*
dinsdag 24 maart 2020
Tiener
Moi!
Hoe heb je geslapen? Heb je aan een stuk door geslapen, of ben je ook een paar keer wakker geweest? Ik hoop dat je je geborgen voelt met de mensen om je heen, en dat je elkaar ook op afstand veel lieve berichtjes kunt sturen.
Het lijkt me dat het best pittig kan zijn, als je alleen woont en nu in een keer niet meer buiten de deur kunt werken. Het werk is immers een sociaal gebeuren, en je kan dan ook niet 'live' even lekker gaan mopperen tegen je huisgenoot.
Er wordt veel gesproken over de ouderen in de wereld, en hun kwetsbaarheid tav het Corona-virus. Maar daarnaast denk ik aan de chronisch zieke mensen; dat kunnen net zo goed ook jonge mensen zijn.
Gisterenavond was mijn vader niet fit, maar vanmorgen ging het gelukkig alweer wat beter. Dat is ook weer een opluchting voor mijn moeder, want zij heeft een zware taak, als mantelzorger. Mijn ouders zijn hele sterke mensen, vind ik. Opgroeien in een cultuur van 'hard werken' is niet altijd makkelijk, maar het maakt je wel sterk.
Zelf weet ik daar ook alles van.
Op de foto zie je E* als tiener. Mijn zusje en ik gingen foto's van elkaar maken, en ik vind echt dat zij een talent heeft als fotografe. Nog steeds maakt ze hele mooie foto's. Ik kan het mij ook nog herinneren, dat we dit gingen doen. Het was ook gewoon heel gezellig.
Wat zegt deze jongedame op de foto!? Wel. Een meisje dat altijd verliefd is, en een meisje dat maar één grote droom, groot doel heeft: verpleegkundige worden, zo snel mogelijk a.u.b., andere mensen willen helpen, er echt voor anderen willen zijn.
Wat was mijn drijfveer!? Ik wilde iets doen wat 'primair van nut is in de wereld'. Ik heb vele jaren met hart & ziel mogen werken als verpleegkundige (of een aanverwante functie in de zorg), naast andere beroepen.
Veel mensen raadden het deze tiener af: 'dat kun jij niet aan, je bent te gevoelig, dat vind je toch geen leuk werk, je kunt toch veel beter werk doen'.......ik sloeg het allemaal in de wind. In hield wijselijk mijn mond, en ging gestaag verder met het opbouwen van een loopbaan in de zorg.
Eerlijk = eerlijk: mensen hadden natuurlijk wel een punt, dat ik er te gevoelig voor was. Dus chapeau voor mezelf, dat ik het al die jaren desondanks met zoveel plezier heb gedaan.
En ik vind het eerlijk gezegd heel sterk van mezelf, dat ik - met hetzelfde idealisme als van die tiener - nu weer voor het onderwijs kies, en er rust in kan vinden om mij daar weer nuttig te gaan maken. Het is goed zoals het is. E*, jij gaat niet meer terug in de zorg. Ook nu niet. Zeker nu niet.
Eerst goed voor jezelf zorgen, en dan kan je ook pas goed voor anderen zorgen. Ik denk dat dat toch ook een hele belangrijke boodschap is, in deze tijd. Als je de wereld letterlijk als een Atlas op je schouders voelt, als je de zwaarte letterlijk in je lijf voelt, dan is het zaak om ZELF pas op de plaats te maken.
Ik vind het erg fijn dat ik anderen op afstand kan steunen, middels bemoedigende appjes. Alles draagt bij, hoe klein ook. En ik ga natuurlijk fijn kroontjespenbrieven schrijven en mooie kaarten maken om op te sturen (wat ik normaal gesproken ook altijd al deed).
Doen wat je aankunt, anders kom je er vroeg of laat echt mee op de koffie. Dat is een taak, die ik nu echt serieus wil nemen, en ook wil uitdragen naar andere mensen.
Wel. De mensen in de zorg kunnen dat nu bepaald niet zeggen. Ik ken dat gevoel zo goed. Maar wat ik niet ken, dat is het werken onder dit soort extreme omstandigheden. Wat geweldig, dat er witte rozen voor deze mensen uitgedeeld werden. Een enorme chapeau, voor al deze mensen!
Wel. Ik hoop dat je toch nog even naar buiten kunt, ook al mogen mensen dan momenteel niet in groepen samenkomen. Hier in Drenthe hebben we de luxe van een dunner bevolkt gebied. Het lukt dus prima om die anderhalve meter afstand te houden. Ik ga eens even lekker een wandeling maken in de zon.
Gelukkig ben ik niet het enige gevoelige ei hier in huis (bepaald niet).
Amber:
"Ik ben net wakker, dus ik kan nog even niet tegen al die emoties op het nieuws."
Doeg hoor, en tot morgen!!
Abonneren op:
Posts (Atom)